καλημέρες πιο διαπλεκόμενες
θα λέμε εμείς για “όσο”
η σημερινή….
αφιερωμένη στον γκοντό…
που δεν ήρθε
δεν έχει ειδοποιήσει ….
ούτε μια λέξη …
ούτε ενα μύνημα…
έγιναν λοιπόν οι εκλογές
και νικήσαμε…
κι εμείς και οι άλλοι…
όλοι οι άλλοι…
που ανεβοκατέβασαν το ποσοστό τους
που θα παλαίψουν ..
να ξαναεφαρμοσθεί
και να μην ξαναεφαρμοσθεί το μνημόνιο
που ο λαός κατάλαβε…
ή
δεν του δώσαμε αρκετά να καταλάβει…
που σίγουρα
μας “περιμένει σκληρή δουλειά”..
βασικά νίκησε ο καλύτερος….
γιατί ο κόσμος τον εμπιστεύθηκε..
το δικό μου αγκάθι
ουσιαστικά είναι ότι
“δεν
στενοχωριόμαστε πολύ”..βρε αδερφέ
Δηλαδή
στενοχωριόμαστε, αλλά το καταδύναμην
“όσο πρέπει”
Αυτό δε το “όσο πρέπει”
είναι και
κατοχυρωμένο Συνταγματικά..
Δικαιώματα καθήκοντα υπηρεσίες
όλα έχουν προβλεφτεί..
Για την Ευτυχία…
του “ας πούμε” πολίτη..
εδώ στην ευρώπη
δε φτάνει βέβαια την υπερβολή του
Αμερικάνικου Συντάγματος..
Που το “κυνήγι της ευτυχίας” ήταν και είναι
Συνταγματικό Δικαίωμα..
ουσιατικά στις υποχρεώσεις
κράτους
και πολίτη..
…..
Το ζητούμενο λοιπόν του περασμένου αιώνα
και ειδικά στο δεύτερο μισό του
ήταν το benessere..
το welfare..
Θα μου πεις σωστά..
Σωστά,
έστω με το ζόρι..
“Να είσαι καλά και να χαμογελάς”
με τη βία..
Ντοπαρισμένος…..
ευτυχία ρε παιδί μου
Αυτό ήταν το σύνθημα..
στην αρχή αυτού του αιώνα όμως
το σεπτέμβρη του 2001…
άρχισε να αλλάζει..
το ζητούμενο έγινε να “είσαι ασφαλής”με καθε κόστος
να αισθανεσαι καλά…να χαμογελάς που τη γλυτωσες
μέσα στη συμφορά που σου
δειγματίζω
λίγο κομπλικέ…αλλά το αντίκρυσμα
είναι η
εκτίμηση σ αυτόν
που στο εξασφαλιζει….
με κατι τέτοια λοιπόν..
μούρθε στο μυαλό μια φωτογραφία
Πολλές δηλαδή,
αλλά μία ήταν η σημαδιακή για μένα..
Σηματοδοτούσε αυτό το
“άλλου είδους”
καλά..
Η φωτόγραφία του Σαντάμ Χουσείν
στην προετοιμασία
για την κρεμάλα
σε dolby surround
παγκόσμια προβολή..
και παραμονή πρωτοχρονιάς..
δε θυμάμαι του πότε..ακριβώς
Το παραμονή,
θυμάμαι
και τη συζήτηση που πήγα να κάνω μετά..για το θέμα
σοκαρισμένη…
στο ρεβεγιόν..που ήμουνα καλεσμένη..
‘ολοι το είχαν δει πως θα μπορούσαν άλλωστε
ερχότανε και σε έβρισκε..μέ breaking news 24ωρη
επαναληψη
κι ας μην το ήθελες…
εμεις παντως στο ρεβεγιόν….κάναμε σαν να μην έγινε…να μην υπήρχε…
το ξορκίσαμε….
η ατμόσφαιρα,
χαρά δε την αλλη μέρα ο Παγκόσμιος Τύπος..
“Πέθανε το τέρας”..
θα μου πεις δεν ήτανε;
Δεν ξέρω,
το “πολύ” και το “λίγο” τέρας
Οπως δεν τόξερα και τότε..
Η κίνηση,
μου μέτραγε εμένα..
Δε θα πάω σε αυτήν του Καντάφι..
Ούτε στον εθισμό της ανθρωποφαγίας..
Θα σε πάω στο τέλος
του β παγκοσμίου πολέμου
Εκεί που η ανθρωπότητα
είχε
στενοχωρηθεί πάρα πολύ
Ηταν θλιμένη δυστυχισμένη..
αυτό που στις μερες μας παρακολουθούσε
στην τηλεόραση
με ντελιβερι κινέζικο, τον θάνατο
τότε το ζουσε στην πόρτα της..
περναγε δίπλα του…τον ακουμπούσε
Το πένθος δέν ήταν τηλεοπτικό..
Το φόραγες ..
Οταν όμως της πέρασε η βαρειά λύπη,
ανασκουμπώθηκε
σήκωσε τα μανίκια και
άρχισε να δημιουργεί..
Με μιά χαρά βαθειά..
Στην ψυχή…
Γιατί η ζωή φαινόταν μπροστά
κι έτσι πάντα θάναι…
Η αυτααπάτη …
είναι που σε κάνουν να πιστεύεις ότι σαν “ασφαλής”
σου τέλειωσε το μέλλον..
να αρκείσαι στο τώρα
να σου φτάνει το σήμερα
να ζεις αυτη τη στιγμή
Προσπαθουν με κάθε τρόπο να στο φυτέψουν στο κεφάλι..
Προφανώς….οι κανόνες του παιχνιδιού λένε
ότι θα πρέπει να λυπηθείς σωστά …
να πενθήσεις ανάλογα
για να βρεις
τους καινούργιους δρόμους…
Πρέπει να διασχίσεις ένα “Παρόν” μακρύ και μεγάλο
για να πάρεις
το φαρδύ δρόμο για το αύριο
ενώ από ….παρόν
σήμερα σου αφήσαν το λιγουλάκι..
καλημέρα λοιπόν…και ες αύριον
nousulipi.wordpress.com 